Ontmoetingen

Vandaag zijn wij lekker de hele dag op het ICU gebleven. We hadden met meerdere mensen afgesproken die dag dat ze op ICU zouden komen. Tegen half tien stond Jovan aan de poort bij het ICU, het duurde alleen een hele poos voordat hij echt binnen was. Eerst moesten namelijk alle drie de honden van het ICU aan een ketting worden gelegd. Het voordeel was dat het mama wel ruim genoeg de tijd gaf om vast naar beneden te lopen om hem te verwelkomen.

Het was wel heel vreemd om hem nu eindelijk in het echt te ontmoeten. We kennen elkaar al een hele poos, en we hebben ontzettend veel gechat en gefacebooked de afgelopen jaren, waardoor we elkaar wel al redelijk goed kennen. Maar om ineens echt recht tegenover elkaar te staan is in een keer wel erg raar.

Maar dat gevoel was bij Jovan lang niet zo erg als bij mijn zusje Aminah. Ik was echt super excited om haar eindelijk te ontmoeten. Ongeveer vier jaar geleden ben ik begonnen met het kindspecifiek sponsoren bij UP4S, zij is toen aan mij toegewezen als sponsor “kindje”. Vandaag kon ik ook gewoon echt niet stil zitten, ik was echt behoorlijk zenuwachtig en kon echt niet wachten om haar te zien. Elke keer als er dan ook iemand aanbelde schoot ik overeind om te kijken of zij het was. Op een gegeven moment ging Jovan precies in mijn zich zitten en kon ik dus niet meer zien wie er aan de poort stond. Een paar keer werd er aangebeld en zei Jovan “No, not her” tot hij op een gegeven moment riep “YES, THAT'S HER!”. Ik schoot overeind, wierp en korte blik op de deur in het hek. En ja hoor, daar stond ze dan: mijn zusje Aminah. Als een speer ging ik naar beneden. Ik ging zo hard dat ik bijna van de trap viel! Nadat ze in het gastenboek getekend had, vloog ze op mij af. En ze viel om mijn nek. We konden nog net overeind blijven staan. Oh wat was het A-MA-ZING om haar dan eindelijk te ontmoeten. En zij vond dat net zo, zij moest zelfs bijna huilen van blijdschap.

Nadat we elkaar weer een soort van los hadden gelaten (helemaal los laten was het niet, want de eerste paar uur hebben we vooral arm in arm gelopen en gezeten) heb ik haar mee naar boven genomen om mama te ontmoeten. Daarna zijn wij met z'n tweeën op de bank neer geploft en hebben we een hele poos over van alles en nog wat zitten kletsen.

Niet lang nadat Aminah was gearriveerd, kwam ook Ssentongo aan. Met hem heb ik niet zoveel gesproken. Maar wel zoveel dat we het verleden achter ons kunnen laten, en dat hij (met mijn hulp) mij weer heeft gedeblokkeerd op facebook en we nu weer facebook vrienden zijn. Mama kreeg ook nog bezoek speciaal voor haar: de moeder en het zusje van een Ugandeze vriend van haar die in Dubai woont.

Ergens in de middag vroeg Aminah aan mij of ik haar wilde helpen met het maken van een facebook account voor haar. Dus ik heb mijn laptop opgehaald en daar zijn we met z'n tweeën achter gekropen om voor haar een account aan te maken en haar op gang te helpen met facebook, hoe het in elkaar zit, wat ze kan doen, hoe ze dat kan doen, en om de eerste vrienden aan haar lijst toe te voegen. Daarna is zij in haar eentje verder gegaan. Uiteindelijk lag ze languit op de bank met mijn laptop.

Aan het einde van de middag wilde mama een stukje gaan wandelen met Jovan, en dat zijn ze dan ook gaan doen. Niet lang daarna ging Ssentongo ook weg. Mama belde mij op met de mededeling dat zij en Jovan ergens wat gingen eten, en de vraag of ze voor ons ook wat mee moesten nemen. Dus kwamen ze terug met wat eten voor Aminah en mij. Vlak nadat we het eten ophadden moest ook Aminah weer gaan helaas.

'S avonds zijn we met Jovan en Julius naar een optreden van een groep in een hotel geweest. Julius had het er al de hele week over, maar wilde ons niet vertellen wat we precies gingen doen. Jovan was zondagmiddag daar anders in. Hij vertelde wat we gingen doen, en ook dat Betty in die groep danst. Betty is een meisje dat samen met Jovan in China heeft gewerkt, en die mama en ik ook al een aantal jaar kennen via facebook. Voor haar was het ook een verassing dat wij kwamen, maar ze vond het wel heel leuk dat wij ineens voor haar neus stonden.

Van het optreden heb ik niet zo heel veel gezien. Dit kwam omdat ik me steeds zieker begon te voelen. Ik was bang dat dit kwam door het eten dat mama mee had genomen voor mij. Om die reden heb ik maar de inhoud van mijn maag in de wc gegooid, zodat ik in elk geval niet nog zieker zou worden. We zijn ook niet heel lang gebleven omdat ik naast behoorlijk ziek ook erg moe was.

Ook heb ik me deze avond gerealiseerd dat ik het helemaal gehad heb met een van de jongens. Ik kende hem wel een beetje. Maar zijn karakter is hier heel anders dan ik van hem gewend ben. Dit is het soort karakter waar ik totaal niet mee overweg kan. Ben hem dus ook behoorlijk zat nu. Nu maar hopen dat ik de rest van de tijd die ik met hem opgescheept zit een beetje kan trekken.