Kampala

Vannacht heb ik vrij slecht geslapen. Het was ontzettend warm en benauwd hier waardoor ik in eerste instantie niet kon slapen. Wat later in de nacht begon het ontzettend hard te regenen en te onweren. Aan de ene kant was dat heel erg fijn want door de regen koelde het heel erg af, maar het ging zo hard dat het mij weer wakker hield.

Het ontbijt was erg lekker. We konden gewoon zelf wat kiezen er waren enkele soorten brood (met broodrooster) en hele lekkere eieren.

Niet lang na het ontbijt kwamen julius en Henry ons al op halen om Kampala in te gaan. We waren nog geen 500 m bij het guesthouse vandaan of de eerste “Hello mzungu!” (hallo blanke) werd al naar ons geroepen door een klein meisje. Een paar honderd meter verder gingen we voor de eerste keer met een matatu (taxi busje). We gingen daarmee richting het centrum. Onderweg kwamen wij voor het eerst in contact met de chaos die voor “verkeer” doorgaat. Er zijn hier slechts twee verkeersregels. De eerste: er word aan de linkerkant van de weg gereden. En de tweede: degene die niet remt heeft voorrang. Het zijn vooral veel matatu's en enkele gewone auto's die voor gigantische verstoppingen zorgen, en de boda boda's scheuren overal tussendoor
Daar hebben we geld gepind. Ondertussen hebben de jongens geregeld dat een jongen voor wie mijn moeder spullen uit Nederland mee had genomen. Vervolgens zijn we even bij Henry op zijn werk geweest en hebben wij zijn werkplek te bekijken.

Vervolgens gingen we naar Henry's school. Eerst gingen we een stukje met een matatu en daarna met een boda boda (een motor taxi). Henry heeft een hele kleine school. En zeker voor Afrikaanse begrippen. Hij heeft een basisschool, maar niet volledig. Hij heeft babyclass en topclass (de kleuterklassen) en P1 t/m P5 (groep 2 t/m 6), P6 en P7 heeft hij (nog) niet. In veel klassen waren er maar weinig kinderen. De lagere klassen hadden een redelijk aantal (c.a. 20) en de 2 hoogste klassen hadden maar 5 of 6 leerlingen. We hebben eerst het kantoortje bekeken waar we even over de school gesproken hebben. Ook hebben we die vrouw (waarschijnlijk het schoolhoofd) de knuffels laten zien die wij mee hadden genomen om uit te delen aan de kinderen op de school. Zij was het helemaal met ons eens om ze uit te delen aan babyclass en topclass (in eerste instantie). Vervolgens zijn we weer naar buiten gegaan en heeft de headteacher de kleuters naar buiten op de binnenplaats gehaald.

Meteen toen wij op school aankwamen waren alle kinderen al afgeleid van hun les. Maar toen de kleuters naar buiten kwamen en wij de knuffels gingen uitdelen was het helemaal niet meer te houden. De kleuters waren echt helemaal door het dolle heen dat ze allemaal een knuffeltje kregen. De kinderen in de andere klassen waren ook allemaal heel erg nieuwsgierig naar wat er buiten allemaal gebeurde. De gezichtjes van de kleuters waren echt geweldig om naar te kijken toen ze de knuffels uitgedeeld kregen, ze waren zo ontzettend gelukkig!! echt fantastisch om te zien! Er waren uiteindelijk nog zoveel knuffels over dat z ook P1 (groep 2) nog allemaal een knuffeltje kreeg.

Na het uitdelen kregen wij een rondleiding over het project. Wij hebben de klaslokalen bekeken en met bijna alle kinderen op school een praatje gemaakt. Ook hebben wij de keuken gezien en de slaapzalen. Er waren 2 slaapzaaltjes, een voor de jongens en een voor de meisjes. Er stonden meerder stapelbedden (3 hoog) in de slaapzalen. Er werd ons verteld dat er op elke matras 2 kinderen sliepen. Het terrein waar de school op staat is gehuurd, maar er is niet genoeg geld om het gehele terrein af te huren, daarom zijn er maar 2 slaapzalen en wonen in de andere kamers van dat gebouw ook nog andere mensen.

Nadat wij bij de school zijn geweest hebben wij nog een ander project van henry bezocht, een woman empowerment group, dit is een groep vrouwen die allemaal met een HIV besmetting leven. De vrouwen zijn door Henry gepushed in het opstarten van een gezamenlijk bedrijfje te starten zodat ze elkaar konden helpen met van alles en nog wat, zodat ze gezamenlijk een goed lopend bedrijfje kunnen hebben.

Na dat bezoek gingen wij bij Henry en zijn vrouw Sylvia op bezoek. Dat was best een behoorlijk eind. Dus gingen we met een matatu. Maar eerst was het ook nog een heel eind lopen naar de opstapplaats voor de matatu. Henry's school lag aan de ene kant van een soort van halve sloppenwijk, en de plek waar we op de matatu konden stappen lag helemaal aan de andere kant van die wijk. Dus wij zijn met z'n drien (Henry, mama en ik) die (halve) sloppenwijk doorgelopen.

Henry, Sylvia en baby Dembe wonen in een klein huisje in een arm gedeelte van de stad. Het huisje bestond uit 2 kamers. Een woonkamer en een slaapkamer, het is hier gebruikelijk dat een toilet/badkamer en een keuken zich buiten ergens bevinden. Sylvia heeft samen met een paar vriendinnen lunch voor ons gekookt. Het was een vrij standaard Ugandese lunch, posho (een soort van dikke maispap), matoke (gekookte bananen), zoete aardappelen, een stukje vlees(voor de rijkeren of blanke bezoekers) en een sausje met groenten.

Na het eten hebben we nog een hele poos bij Henry thuis gezeten en over van alles en nog wat gepraat. Ook hebben wij hem nog het een en ander geleerd over vrouwen en zwangerschap. Aan het einde van de middag zijn we weer met diverse matatu's en een boda boda terug naar ICU gegaan.

's Avonds hebben we niet zo veel meer gedaan. Vooral op het dakterras zitten niksen. Ik heb mijn toen mijn eerste Ugandese biertje gehad, die me heel erg goed smaakte. Ik heb nog met een aantal mensen die hier ook verblijven gesproken. Met Sharyl, een Amerikaanse die hier voor werk is, John , een Ugandees die al jaren in Nederland woont en hier voor n vakantie is, en Moses, een Ugandees die een tijdje in Nederland heeft gewoond, terug is gegaan naar Uganda waar hij nij voor ICU werkt maar toch wel graag weer terug naar Nederland wil. Het was ook heel leuk om met die Nederlandse Ugandezen over de cultuurverschillen, zowel de dingen die wij hadden gezien en de dingen die zij zagen.