Jokero
Blijf op de hoogte en volg Renske
21 Februari 2015 | Oeganda, Kampala
Mijn tweede nacht in Afrika ging mij al een stuk beter af dan de eerste. Ik heb in elk geval stukken beter geslapen dan de eerste nacht.
We hadden met Julius afgesproken dat hij en zijn broer, Joseph, ons om half negen met een huurauto zouden komen ophalen. Toen wij om vijf voor acht met ons ontbijt wilden beginnen waren ze er echter al! Erg vroeg dus, en al helemaal voor Afrikaans begrippen. Na het eten hebben we eerst alle kinderkleding die we uit Nederland mee hadden genomen, in de auto geladen.Toen we eenmaal in de auto zaten gingen we eerst nog weer de stad in. Eerst naar een geldautomaat, aangezien mama nog moest pinnen. Julius en Joseph hadden met Henri afgesproken dat hij ook daar zou komen. Toen we eenmaal geld hadden zijn we richting Jokero gereden. Onderweg daarheen hebben we in Kampala bij een winkeltje de spullen gehaald. We hebben de hele auto vol mest spullen geladen. We hebben zeep, zout, suiker en maismeel (voor het maken van posho) gekocht.
Het rijden naar Jokero kost ruim 2 uur. Het was erg warm dus de hele weg heb ik het raam van de auto open gehad. Overal keken de mensen naar ons/mij natuurlijk. In Jokero gingen we eerst naar het huis waar Julius was geboren. Dat was helemaal aan de andere kant van het dorp, om daar te komen moesten we over een hele slechte weg tegen de heuvel op, er zaten hele diep gaten in de weg en ook vrij grote keien. Dat was een combinatie waar mama en ik niet heel erg blij mee waren. De jongens deden er niet moeilijk over en Joseph reed dus gewoon naar boven. Halverwege hoorden we de onderkant van de auto over de bodem schrapen...
In het huisje waar Julius was geboren woont nu nog zijn tante met een aantal kinderen, veel van die kinderen zijn (half)wees en die tante vangt ze op, geeft ze onderdak en zo goed mogelijk te eten. De kinderen kregen redelijk te eten. Ze waren overduidelijk niet goed gevoed, maar wel veel beter dan de meeste andere kinderen in het dorp. Van de tante van Julius kregen we een bord vol eten. Het waren Irish potatoes zoals ze die hier noemen. Dat zijn aardappelen zoals wij ze in Nederland kennen. Ik ben zelf geen fan van 'gewone' gekookte aardappelen, en toen ik dus een bord vol aardappelen voorgeschoteld kreeg van mensen die zelf amper genoeg eten hebben voor de kinderen, was mijn kleine beetje trek dat ik had meteen verdwenen. Ik vind het zelf erg onbeleefd om aangeboden eten af te slaan. Ik weet alleen niet of dat een stukje van mijn Nederlandse cultuur is, of dat het een stukje van mijn integratie in de Ugandese cultuur is. Ik heb dus wel wat van het eten gegeten, maar zeker niet alles. Het was sowieso al veels te veel. Ik had het allemaal nooit op gekund. Dus een gedeelte heb ik laten staan. Overigens konden de anderen het ook niet allemaal op.
Na het eten zijn wij vrij snel aan de slag gegaan met het in kleine porties verdelen van het eten, en het uitzoeken van de kleren. Terwijl we dat aan het doen waren hebben we meteen kleding eruit gehaald voor de kinderen die bij de tante van Julius rondliepen. Het was echt fantastisch om al die blije gezichtjes van die kinderen te zien. Terwijl wij bezig waren kwamen de buurkinderen ook al kijken wat wij aan het doen waren. Ook zij hebben ´nieuwe´ kleding gekregen. Tijdens het helpen met het aantrekken van de kleding zag ik pas voor het eerst hoe die opgeblazen buikjes er echt uitzien. Ik had al wel gehoord hoe het eruit zag en er foto´s van gezien. Ik dacht dan ook dat ik een redelijk goed beeld ervan had in mijn hoofd, en dat ik wist wat me te wachten stond. Niets was minder waar. Die opgeblazen buikjes zijn echt echt een van de meest afschuwelijke dingen die ik gezien heb. Die buikjes zijn echt heel erg dik en hard, en de navels staan helemaal in een punt naar buiten. Het was vele malen erger dan ik had verwacht, ik schrok er dan ook behoorlijk van toen ik het zag.
Na het uitdelen van de spullen bij de tante van Julius zijn we naar het dorp gelopen. Onderweg zijn we eerst naar de poel gelopen waar (vrijwel) het hele dorp water haalt. Het was een erg kleine poel met heel vies (voor Nederlandse begrippen) water. Er werd mij verteld dat er vrijwel het hele jaar water in staat en dat het in principe dan ook genoeg is voor het hele dorp. De poel ligt echter ergens halverwege een heuvel, terwijl Jokero erboven op ligt. Mensen moeten dus elke dag een heel stuk lopen om daar te komen. Overdag is dit nog wel te doen. Maar ook als het donker is moet er nog wel eens water gehaald worden. En dit is echt heel erg gevaarlijk, aangezien het hier echt donker wordt en je dus ook vrijwel niks meer ziet. Het is dan ook duidelijk dat er in Jokero een andere watervoorziening moet komen, eentje die dichter bij het dorp zelf is en op een veiligere locatie. Het is mama dan ook wel duidelijk dat in het geval dat ze met Julius een project gaat starten dat dat een van de eerste dingen is die er gedaan moeten worden.
Na het bekijken van de waterbron zijn we weer omhoog de heuvel op gelopen. Vervolgens zijn we verder richting het dorp gelopen. Onderweg zijn we bij mensen thuis geweest, bij een aantal mochten we naar binnen om te kijken hoe het er daar uitzag. Bij alle mensen hebben we wat eten achtergelaten, en bij de mensen met kinderen ook kinderkleding.
Eenmaal in het dorp aangekomen stonden alle mensen al klaar om de spullen in ontvangst te nemen. Er was een soort van social worker die in het dorp woonde, alle mensen kende en ook een beetje de leiding had over het uitdelen van de spullen. Hij heeft zijn best gedaan om orde te creëren en te houden. Dit was echter onmogelijk. Alle mensen waren zo blij en enthousiast dat ze iets zouden krijgen dat ze naar niemand meer luisterden. Iedereen wilde graag wat hebben en ze deden dan ook allemaal hun best om wat te pakken te krijgen. We wilden eerst de kleding uitdelen aan de kinderen. Maar dat was erg lastig. De kinderen deden precies wat ze gevraagd werd: ze gingen allemaal netjes in de rij zitten totdat zij wat kregen, ook hielden ze afstand van ons zodat wij ook werkelijk de kans kregen om wat te geven. Alleen deden de moeders niet wat ze werd gevraag. Ze waren allemaal naar voren aan het duwen zodat zij ook wat kleding te pakken kregen. De vrouwen luisterden niet en bleven maar duwen en duwen. Ik was er dan op een gegeven moment ook helemaal klaar mee. Ik was ook erg blij toen we alle spullen uit hadden gedeeld en we weer konden gaan!
Op de terugweg heb ik besloten dat ik een tweede kindje wilde gaan sponsoren van UP4S.
Eenmaal terug op het ICU was ik nog in gesprek met de 2 Nederlandse Ugandezen John en Moses, een neef van John en de Amerikaanse Sharyl. De mannen wilden die avond gaan stappen en vroegen aan Sharyl en mij of wij zin hadden om mee te gaan. Dus na het eten hebben we ons nog even opgefrist en zijn we met z'n allen met een auto naar de stad gegaan. We zijn naar een discotheek in Kabalagala gegaan. Het was een hele mooie discotheek. In het midden was een open dak, daar was de dansruimte. In het midden stond een hele grote boom. Om de open plek heen was overal wel overdekt, daar waren ook de plekken om drinken te halen. Ik heb me daar heel erg vermaakt. De jongens hebben het zelfs voor elkaar gekregen dat ik ging dansen!
We hadden met Julius afgesproken dat hij en zijn broer, Joseph, ons om half negen met een huurauto zouden komen ophalen. Toen wij om vijf voor acht met ons ontbijt wilden beginnen waren ze er echter al! Erg vroeg dus, en al helemaal voor Afrikaans begrippen. Na het eten hebben we eerst alle kinderkleding die we uit Nederland mee hadden genomen, in de auto geladen.Toen we eenmaal in de auto zaten gingen we eerst nog weer de stad in. Eerst naar een geldautomaat, aangezien mama nog moest pinnen. Julius en Joseph hadden met Henri afgesproken dat hij ook daar zou komen. Toen we eenmaal geld hadden zijn we richting Jokero gereden. Onderweg daarheen hebben we in Kampala bij een winkeltje de spullen gehaald. We hebben de hele auto vol mest spullen geladen. We hebben zeep, zout, suiker en maismeel (voor het maken van posho) gekocht.
Het rijden naar Jokero kost ruim 2 uur. Het was erg warm dus de hele weg heb ik het raam van de auto open gehad. Overal keken de mensen naar ons/mij natuurlijk. In Jokero gingen we eerst naar het huis waar Julius was geboren. Dat was helemaal aan de andere kant van het dorp, om daar te komen moesten we over een hele slechte weg tegen de heuvel op, er zaten hele diep gaten in de weg en ook vrij grote keien. Dat was een combinatie waar mama en ik niet heel erg blij mee waren. De jongens deden er niet moeilijk over en Joseph reed dus gewoon naar boven. Halverwege hoorden we de onderkant van de auto over de bodem schrapen...
In het huisje waar Julius was geboren woont nu nog zijn tante met een aantal kinderen, veel van die kinderen zijn (half)wees en die tante vangt ze op, geeft ze onderdak en zo goed mogelijk te eten. De kinderen kregen redelijk te eten. Ze waren overduidelijk niet goed gevoed, maar wel veel beter dan de meeste andere kinderen in het dorp. Van de tante van Julius kregen we een bord vol eten. Het waren Irish potatoes zoals ze die hier noemen. Dat zijn aardappelen zoals wij ze in Nederland kennen. Ik ben zelf geen fan van 'gewone' gekookte aardappelen, en toen ik dus een bord vol aardappelen voorgeschoteld kreeg van mensen die zelf amper genoeg eten hebben voor de kinderen, was mijn kleine beetje trek dat ik had meteen verdwenen. Ik vind het zelf erg onbeleefd om aangeboden eten af te slaan. Ik weet alleen niet of dat een stukje van mijn Nederlandse cultuur is, of dat het een stukje van mijn integratie in de Ugandese cultuur is. Ik heb dus wel wat van het eten gegeten, maar zeker niet alles. Het was sowieso al veels te veel. Ik had het allemaal nooit op gekund. Dus een gedeelte heb ik laten staan. Overigens konden de anderen het ook niet allemaal op.
Na het eten zijn wij vrij snel aan de slag gegaan met het in kleine porties verdelen van het eten, en het uitzoeken van de kleren. Terwijl we dat aan het doen waren hebben we meteen kleding eruit gehaald voor de kinderen die bij de tante van Julius rondliepen. Het was echt fantastisch om al die blije gezichtjes van die kinderen te zien. Terwijl wij bezig waren kwamen de buurkinderen ook al kijken wat wij aan het doen waren. Ook zij hebben ´nieuwe´ kleding gekregen. Tijdens het helpen met het aantrekken van de kleding zag ik pas voor het eerst hoe die opgeblazen buikjes er echt uitzien. Ik had al wel gehoord hoe het eruit zag en er foto´s van gezien. Ik dacht dan ook dat ik een redelijk goed beeld ervan had in mijn hoofd, en dat ik wist wat me te wachten stond. Niets was minder waar. Die opgeblazen buikjes zijn echt echt een van de meest afschuwelijke dingen die ik gezien heb. Die buikjes zijn echt heel erg dik en hard, en de navels staan helemaal in een punt naar buiten. Het was vele malen erger dan ik had verwacht, ik schrok er dan ook behoorlijk van toen ik het zag.
Na het uitdelen van de spullen bij de tante van Julius zijn we naar het dorp gelopen. Onderweg zijn we eerst naar de poel gelopen waar (vrijwel) het hele dorp water haalt. Het was een erg kleine poel met heel vies (voor Nederlandse begrippen) water. Er werd mij verteld dat er vrijwel het hele jaar water in staat en dat het in principe dan ook genoeg is voor het hele dorp. De poel ligt echter ergens halverwege een heuvel, terwijl Jokero erboven op ligt. Mensen moeten dus elke dag een heel stuk lopen om daar te komen. Overdag is dit nog wel te doen. Maar ook als het donker is moet er nog wel eens water gehaald worden. En dit is echt heel erg gevaarlijk, aangezien het hier echt donker wordt en je dus ook vrijwel niks meer ziet. Het is dan ook duidelijk dat er in Jokero een andere watervoorziening moet komen, eentje die dichter bij het dorp zelf is en op een veiligere locatie. Het is mama dan ook wel duidelijk dat in het geval dat ze met Julius een project gaat starten dat dat een van de eerste dingen is die er gedaan moeten worden.
Na het bekijken van de waterbron zijn we weer omhoog de heuvel op gelopen. Vervolgens zijn we verder richting het dorp gelopen. Onderweg zijn we bij mensen thuis geweest, bij een aantal mochten we naar binnen om te kijken hoe het er daar uitzag. Bij alle mensen hebben we wat eten achtergelaten, en bij de mensen met kinderen ook kinderkleding.
Eenmaal in het dorp aangekomen stonden alle mensen al klaar om de spullen in ontvangst te nemen. Er was een soort van social worker die in het dorp woonde, alle mensen kende en ook een beetje de leiding had over het uitdelen van de spullen. Hij heeft zijn best gedaan om orde te creëren en te houden. Dit was echter onmogelijk. Alle mensen waren zo blij en enthousiast dat ze iets zouden krijgen dat ze naar niemand meer luisterden. Iedereen wilde graag wat hebben en ze deden dan ook allemaal hun best om wat te pakken te krijgen. We wilden eerst de kleding uitdelen aan de kinderen. Maar dat was erg lastig. De kinderen deden precies wat ze gevraagd werd: ze gingen allemaal netjes in de rij zitten totdat zij wat kregen, ook hielden ze afstand van ons zodat wij ook werkelijk de kans kregen om wat te geven. Alleen deden de moeders niet wat ze werd gevraag. Ze waren allemaal naar voren aan het duwen zodat zij ook wat kleding te pakken kregen. De vrouwen luisterden niet en bleven maar duwen en duwen. Ik was er dan op een gegeven moment ook helemaal klaar mee. Ik was ook erg blij toen we alle spullen uit hadden gedeeld en we weer konden gaan!
Op de terugweg heb ik besloten dat ik een tweede kindje wilde gaan sponsoren van UP4S.
Eenmaal terug op het ICU was ik nog in gesprek met de 2 Nederlandse Ugandezen John en Moses, een neef van John en de Amerikaanse Sharyl. De mannen wilden die avond gaan stappen en vroegen aan Sharyl en mij of wij zin hadden om mee te gaan. Dus na het eten hebben we ons nog even opgefrist en zijn we met z'n allen met een auto naar de stad gegaan. We zijn naar een discotheek in Kabalagala gegaan. Het was een hele mooie discotheek. In het midden was een open dak, daar was de dansruimte. In het midden stond een hele grote boom. Om de open plek heen was overal wel overdekt, daar waren ook de plekken om drinken te halen. Ik heb me daar heel erg vermaakt. De jongens hebben het zelfs voor elkaar gekregen dat ik ging dansen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
